Jumatatu

Vandaag, 17 december, besloot ik samen met Theresa om nog eenmaal naar de labour ward te gaan. Na een lekker ontbijtje vertrokken we naar het ziekenhuis voor de overdracht, voorafgaande spraken we de interns over hoe hun weekend was geweest. Na de overdracht gingen we naar de afdeling, daar bleken twee vrouwen te zijn opgenomen om te bevallen. Echter hadden beiden een ontsluiting van 4 en 5 centimeter, nog even geduld moesten we hebben. We besloten om het rondje op de (postpartum) afdeling mee te doen, waar alle vrouwen liggen die zijn bevallen. Alhier brachten we de ochtend door, het was leuk om weer met de interns te werken waarmee ik ook de allereerste week had gewerkt. Rond een uurtje of elf was het tijd voor thee en chapati, mijn favoriete thee (eigenlijk is het meer melk) is een combinatie van melk en thee. Bij het restaurantje kwamen we wat interns van de medical ward tegen waarmee we een praatje hielden en ook Jesaja kwam wat eten. Na de lunch liepen we terug naar de afdeling waar we het rondje afmaakten. Eenmaal terug in de labour ward onderzochten we opnieuw de vrouwen waarbij bleek dat beide patiënten maar weinig progressie hadden geboekt in een aantal uur, ze besloten om oxytocine bij te geven en de baby strikt te monitoren. Het zou volgens hen nu nog twee uur duren voordat ze vrouwen zouden bevallen.  We besloten om onze lunch te skippen en even snel wat te drinken te halen in het ziekenhuis restaurantje. Eenmaal terug gekomen zagen we dat de eerste vrouw naar de OK werd gebracht, voor een keizersnede. We kwamen op de afdeling en het bleek dat de tweede vrouw net was bevallen, dikke pech dus, ze hadden niet verwacht dat het zo snel zou gaan. We haasten ons naar de OK, om toch nog de sectio te kunnen zien. We hesen ons in ok-jurkjes en hadden veel te grote klompen aan. Eenmaal aangekomen konden we getuigen zijn van een prachtig jongetje dat werd geboren, die bij het optillen iedereen onder plaste. Bij het dicht hechten van de uterus viel de stroom uit, gelukkig werkt de monitor op noodstroom maar het werd heel donker omdat het licht wel uitviel, waardoor we met onze mobielen licht probeerden bij te schijnen op de geopende buik. Na de operatie werden we opnieuw uitgenodigd om mee te kijken met de anesthesie, door de anesthesioloog die mij in de eerste week zo vriendelijk samosa’s had aangeboden. We besloten om morgen met de anesthesist mee te kijken in de hoop dat we aldaar nog wat kunnen opsteken! Donderdag en vrijdag gaan we opnieuw naar de labour room in de hoop daar nog een aantal bevallingen te kunnen zien! Morgenavond vliegen pap en mam al naar Tanzania toe! Siku mwema!