Hospitali

Donderdag begonnen we op de OPD. Nadat we ons rondje op de afdeling hadden gedaan mochten we ons melden bij Abe, hoofd van de OPD. Ze gaf aan dat we op haar kamer mochten we patiënten gaan zien, waarbij ze wel aanwezig bleef in de kamer om soms te ondersteunen bij het Swahili. Voordat we nog zaten riep ze de eerste patiënt al binnen en mochten we beginnen. De eerste patiënt kwam binnen en we begonnen in het Swahili vragen te stellen, het was af en toe best lastig om de antwoorden geheel te volgen maar het lukte redelijk als we een aantal stukken wel begrepen. Om de beurt spraken we met de patiënt, waarbij de ander het dossier bij hield. Na de anamnese, onderzochten we de patiënt en maakte wij een plannetje. Indien er nog nadere diagnostiek zou volgen, zou de patiënt later op de dag terugkomen met een uitslag. Ook kwamen er een aantal schooljongens voorbij uit Ndanda, welke goed Engels spraken, wat natuurlijk wel scheelde. Een diversiteit aan klachten kwam langs, hoesten, pijn op de borst, buikpijn, huidproblemen, gewrichtsklachten en hoofdpijn. Halverwege was er even wat minder drukte en aten we cassave, gekregen van Abe en luisterde we naar Tanzaniaanse muziek. In eerste instantie kwam ze vrij streng over maar gedurende de dag werd ze wat losser en hadden we leuke gesprekken. Uiteindelijk zagen we al haar patiënten gezamenlijk, waarbij onze samenwerking goed verliep. De patiënten, met de uitslagen van de diagnostiek, zagen we later op de middag weer terug waarbij we een plan opstelden. Zo brachten we onze hele dag hier door, wat ons goed beviel! De sfeer was goed en Abe had ons inmiddels ook uitgenodigd om een keer bij haar thuis  langs te komen.

Vrijdagochtend stond ik met goede zin op, bijna weer weekend! Tijdens het ontbijt had de Duitse arts weer muziek meegenomen, dit keer galmde er klassieke muziek uit de box, een ontspannen begin.

We zouden vandaag weer de hele dag meewerken op de OPD, na de ochtend overdracht  liepen we naar de afdeling, er lagen nog maar 8 patiënten opgenomen bij de Interne. Samen met de andere interns en de nieuwe Duitse dokter zagen we de eerste patiënt, en vrouw met een enorme massa palbapel in haar rechter bovenbuik waarvan een eerdere echografie geen bijzonderheden liet zien. De Duitse arts gaf aan dat er wel iets te zien moest zijn vanwege de grote zwelling die je kon voelen. Na deze patiënt gingen we naar de ultrasound kamer  wat echografieën te maken van patiënten. Als eerste een interessante casus van een meisje van 10, bekend met actieve tuberculose en nu op echografie flink veel ontstoken vocht rondom haar hart (pericarditis). Het meisje was flink benauwd en huilde bij haar moeder. De moeder zat naast het meisje op bed en was ook aan het huilen. De arts vertelde dat als we niet ingrepen, ze over drie dagen zou overlijden, hij wilde een punctie bij haar doen on het vocht rondom het hart weg te krijgen. Later die dag zouden we haar opnieuw zien. De volgende casus betrof een man, ook met actieve TB, waarvan we indrukwekkende thoraxfoto op de afdeling gingen bekijken. De long zit vol met infiltraten en er was een duidelijke shift van de trachea en long naar links, inmiddels stonden de schouders van de man ook helemaal scheef getrokken; een wonder dat deze man nog zonder problemen rondliep. Ook zagen we de oudere vrouw terug, op de echografie was een enorme, uitgezette galblaas te zien, er zou een duodenoscopie volgen om te kijken of de uitgang van de galwegen verstopt zat. De laatste interessante casus was een man, met urologische klachten, hij bleek twee nieren te hebben met hydronefrose en een uitgezette blaas met daarin een schaduwrijk aspect, meest passend bij schistomiasis (ook een typische tropenziekte). Gedurende de echografie zagen we nog wat andere patiënten, waarbij we zelf ook even mochten oefenen met het maken van de echografie. 

Na het maken van de ultrasound was het even tijd om wat te drinken in het ziekenhuisje, we namen melk gemixt met chai, een chapati en een haffcake. We gingen door naar de OK om het kindje te puncteren, we staken ons in de groene ok kleding en schoven aan aan tafel. Aangezien het ziekenhuis niet beschikte over de juiste materialen moest de Duitse arts improviseren, de naald was niet dik genoeg om het vocht goed te laten aflopen en de handschoenen gaan maar tot maat 8. Desondanks wist hij er alsnog wat vocht uit te krijgen, zodat het hart weer wat ruimte zou krijgen. Maandag zal de punctie worden hervat, hopelijk met een dikkere naald. We vervolgden de dag op de endoscopie kamer, waar we inmiddels wat samosa’s en ... kregen aangereikt. Voordat we begonnen met de endoscopieën mochten we nog even oefenen met het clippen. De arts zetten klassieke jazz aan, en we begonnen te oefenen. Het moet er vast grappig hebben uitgezien, Bianca, Otti (endoscopiste) en ik en een aantal Tanzanianen om het bed, swingend op de muziek aan het oefenen met de techniek.

Hierna begonnen we aan een aantal casussen, waaronder de vrouw met de grote galblaas. Er bleek zich een grote tumor te bevinden ter hoogte van de papil van vater en er werden wat biopten genomen. We liepen nog wat heen en weer tussen de echografie en endoscopie kamer en sloten uiteindelijk af om 18:00 op de endoscopie kamer, voor hier een redelijk lange werkdag dus. We mochten bij de laatste patiënt zelf nog oefenen met de gastroscopie, wat natuurlijk wel gaaf was. Met zware benen liepen we voldaan naar huis, even douchen en aanschuiven bij het avondeten. We spraken af met de Duitse meiden om nog een drankje te doen bij de kitimoto bar, waar we ook wat kitimoto bestelden. Het smaakte erg goed op de vrijdagavond, morgen zouden we uitslapen en ons ontbijtje bij de bakker halen. Om vervolgens om 10 uur te vertrekken naar Masasi.