Ndanda Bakery

Gisteren waren wij de hele dag vrij, vanwege een nationale feestdag. Een van de Amerikaanse jongens hier werkt in de bakkerij en ik besloot om die dag mee te helpen in de bakkerij. Ik ontmoette het personeel van de bakkerij, Lennart en een hele vriendelijke mamma. Ze waardeerde het dat ik hen kwam helpen. De bakkerij bestaat uit een grote ruimte met daarin een aantal ovens, grote bakmachines, een voorraadkast en een grote tafel waarop het deeg wordt uitgerold. Het brood en alle lekkernijen worden, wanneer het afgebakken is, een dag in de koeling bewaard voordat het verkocht wordt. Om bij de koeling te komen moet je door de slagerij heen wandelen, waar een typische geur hangt. Er hangen grote haken aan het plafond en er staan een aantal paar witte laarzen en grote witte schorten, ik kan mij ergens wel inbeelden hoe het er hier aan toe gaat. We beginnen de dag met het snijden en verpakken van de broden van gisteren, deze worden verpakt in een plastic zak met het embleem van Ndanda Bakery erop. Het snijden gebeurt met een snijmachine, waardoor dit vlot gaat. Vervolgens begint Lennart met het maken van zoetig brood, wat een beetje lijkt op brioche. Hiervoor mengt hij de ingrediënten in een grote bakmachine en zet deze aan, de grote haak die erin hangt begint te draaien en na enkele minuten ontstaat er een prachtig en geurend deeg. We zetten kleine broodvormen op tafel, hier moet straks deeg in, maar wel met precisie. Zes, mooi gedraaide bollen per vorm, zodat de mooie vorm zich kan vormen. Lennart snijdt stukken deeg van 9000 gram, en geeft vervolgens het mes aan mij. Nauwkeurig weeg ik de stukken deeg af, die vervolgens in een soort ‘plet’ machine gaat, waardoor er kleine, even grote stukken deeg ontstaan waarvan we bollen moeten draaien. Het draaien moet met alle precisie, het duurt even voordat ik het onder de knie heb en de grote mama corrigeert lachend regelmatig mijn bollen deeg. Zo vullen wij een hoop vormen en zetten deze in een speciale kast, waarin het deeg mooi kan opstijgen. We vervolgen ons werk met het maken van witte broden en ‘bruine broden’ (dit zijn overigens de broden die wij hier op de Abbey ook krijgen), ook deze hebben weer een speciale manier om gemaakt te worden. Als laatste beginnen we aan de mandazi’s, Lennart laat mij de grote hopen deeg uitrollen en met een steek vormpje halen wij er rondjes uit. De ronde vormen leggen we op de bakplaat, wanneer het deeg geresen is zullen we deze vervolgens frituren in de hete olie. Na hiermee klaar te zijn kunnen de broden de oven in, het begint al aardig lekker te ruiken. Inmiddels is het even tijd voor theepauze, we krijgen warme melk (gemixt met chai) en een lekkernij uit de bakkerij. Vanuit de keuken komt de mama ons roepen dat de broden klaar zijn, we halen de broden uit de oven, smeren ze met een klein beetje olie in en laten ze afkoelen. De broden zien er verrukkelijk uit, zo vers gebakken uit de oven. Opvallend is dat de mama de vormen gewoon met haar handen oppakt, terwijl de vormen hartstikke heet zijn. Ze moet dan ook lachen als ik mijn handen verbrand. Er komt een nieuwe bestelling tussendoor, en we beginnen weer met het maken van deeg voor de brioche. Inmiddels heb ik het kneden en rollen van ronde bollen goed door, dat zelfs de mama mij een compliment geeft om hoe mooi ze worden. We maken de broden af om vervolgens door te gaan met de mandazi’s, buiten heeft Lennart een groot vuur aangestoken waarboven een grote wokschaal hangt met hete olie. De mandazi’s worden een voor een in de olie gedrenkeld en kleuren mooi bruin. We zorgen dat alle mandazi’s klaar zijn en dan is het alweer tijd voor de lunch, ik doe mijn koksmuts af en bedank Lennart en de mama van harte. Als dank krijg ik twee donuts mee, dat is nog eens lief! Na de lunch stellen Bianca en ik een lijst op met woorden die handig kunnen zijn tijdens onze gesprekken met de patiënten, vooral de lichaamsdelen komen nog niet zo bekend voor. Na dit te hebben opgeschreven gaan we samen met een van de meiden uit Duitsland naar het meer, waar we een heerlijke frisse duik nemen. Op de terugweg staat er een klein hert op de weg, wat schrikt en wegspringt toen het ons zag. Eenmaal weer beneden worden we ontvangen door wat kleine kinderen die onze namen roepen, wat toch  wel erg lief is. Inmiddels liggen de straten vol met mango’s, elke windvlaag vallen er wel weer wat uit de bomen. Vanaf december schijnt het avocado seizoen te beginnen, wat ook wel erg lekker is! Al met al was het een leuke en afwisselende dag, ik kijk uit naar morgen, eindelijk onze start op de OPD!